گزارش کارگاه روابط بینامتنی متون قرآنی و حدیثی
کارگاه بینامتنی قرآن و متون حدیثی درروز دوشنبه 98/02/02 ساعت 10:30 الی 12 در کلاس 404 برگزار شد.
بینامتنیت ازجمله مباحث نوین در حوزه مطالعات ادبی است که به بررسی روابط بین دو متن میپردازد. توجه به مباحث بینامتنی در تحلیل قرآن و روایات از یک طرف موجب فهم عمیقتر این متون میگردد و از طرف دیگر، مفاهیم قرآنی و روایی در شکل نو عرضه میشود.
بینامتنیت ابزار مفیدی برای مخاطب در خوانش متن محسوب میشود. براساس نظریه بینامتنی اتصال متون اهل بیت(ع) (به عنوان قرآن ناطق) و قرآن صامت در دو سطح روساخت و زیرساخت قابل پژوهش است. به نظر میرسد تعامل آگاهانه معصومان(ع) با قرآن زمینه سازش و هماهنگی میان متن پنهان و متن حاضر را فراهم کرده است. از این رو، در موارد زیادی درک عمیق کلام و آنان جز در پرتو شناخت رابطه کیفی متون آنان با قرآن امکان پذیر نیست.
درک روابط بینامتنی وابسته به وجود خواننده و یا مفسّر است، یعنی هنگامی که خواننده در پی یافتن معنای متن است، بینامتنیت حاصل میشود. بنابراین خواننده به ابعاد گوناگون متن عینیّت می بخشد و آنها را تعیین میکند. این ابعاد بدون فعالیّت خواننده، ناقص و بالقوه هستند. پس روابط بینامتنی موجب معنی آفرینی از طریق تداوم معنی در ذهن خواننده میشود. در واقع، این خواننده و مفسر است که ارجاعهای متن پنهان را تشخیص میدهد، و در نهایت به خوانش خاصی از معنای چندلایه ی متن میرسد.
ارکان اصلی بینامتنیت شامل متن غائب، متن حاضر و روابط بینامتنی است. گونه های بینامتنی می تواند شامل ساختاری، مضمونی و لفظی باشد.
همچنین روابط بینامتنی به همراه تحلیل محتوای کمی می تواند در تبیین و تحلیل کلام معصومان موثر باشد
افزون بر تببین روابط بینامتنی مهمترین مسئله کارکردهای این نظریه است که می توان به کارکردهای تفسیر و فقه الحدیثی آن در کلام معصومان اشاره کرد.
بینامتنیت ابزار مفیدی برای مخاطب در خوانش متن محسوب میشود. براساس نظریه بینامتنی اتصال متون اهل بیت(ع) (به عنوان قرآن ناطق) و قرآن صامت در دو سطح روساخت و زیرساخت قابل پژوهش است. به نظر میرسد تعامل آگاهانه معصومان(ع) با قرآن زمینه سازش و هماهنگی میان متن پنهان و متن حاضر را فراهم کرده است. از این رو، در موارد زیادی درک عمیق کلام و آنان جز در پرتو شناخت رابطه کیفی متون آنان با قرآن امکان پذیر نیست.
درک روابط بینامتنی وابسته به وجود خواننده و یا مفسّر است، یعنی هنگامی که خواننده در پی یافتن معنای متن است، بینامتنیت حاصل میشود. بنابراین خواننده به ابعاد گوناگون متن عینیّت می بخشد و آنها را تعیین میکند. این ابعاد بدون فعالیّت خواننده، ناقص و بالقوه هستند. پس روابط بینامتنی موجب معنی آفرینی از طریق تداوم معنی در ذهن خواننده میشود. در واقع، این خواننده و مفسر است که ارجاعهای متن پنهان را تشخیص میدهد، و در نهایت به خوانش خاصی از معنای چندلایه ی متن میرسد.
ارکان اصلی بینامتنیت شامل متن غائب، متن حاضر و روابط بینامتنی است. گونه های بینامتنی می تواند شامل ساختاری، مضمونی و لفظی باشد.
همچنین روابط بینامتنی به همراه تحلیل محتوای کمی می تواند در تبیین و تحلیل کلام معصومان موثر باشد
افزون بر تببین روابط بینامتنی مهمترین مسئله کارکردهای این نظریه است که می توان به کارکردهای تفسیر و فقه الحدیثی آن در کلام معصومان اشاره کرد.
