آقای دکتر قراملکی در آغاز به دو دسته بندی از انواع «مواجهه با متن» اشاره کرد؛ در دسته¬بندی اول، مواجهه شناختی، مواجهه احساسی، مواجهه وجودی و مواجهه کنشی مطرح است. در دسته¬بندی دوم، انواع مواجهه با متن عبارتند از: شرح و تفسیر، تلخیص، تصحیح، نقد، ترجمه، علم سنجی (کتابشناختی)، متن خوانی و متن پژوهی.
رئیس انجمن اخلاق کاربردی ایران در ادامه مهار¬ت¬های متن خوانی را تشریح کرد که عبارتند از: شناخت واژگان، معانی و کاربردهای آن، شناخت ریخت صرفی واژه¬ها، ادبیات خاص نویسنده، تشخیص مغالطات زبانی، تحلیل مفهومی، تحلیل گزاره¬های، مهارت¬های نقد منطقی.
آقای دکتر قراملکی روش¬های رایج تدریس متن را به شرح ذیل برشمردند: ارتباط یکسویه انتقال متن؛ فرآیند یکسویه با ظاهری دو سویه، فرآیند دوسویه تعامل زایای یاددهی-یادگیری.
ایشان مهم¬ترین ویژگی متن مناسب را متنی می¬داند که هویت تاریخی داشته باشد؛ یعنی حاصل و عامل گفتگوی معرفتی باشد. چنین متنی از اثربخشی برخوردار است؛ بنابراین اثربخشی نه هویت اصلیِ یک متنِ مناسب که یکی از مهم ترین فروعات متن مناسب است. از نظر استاد قراملکی متن پژوهی در مرحله بالاتری از متن¬خوانی قرار دارد هر چند متن-خوانی مقدمه متن¬پژوهی است. به نظر ایشان کلید متن¬خوانی، پرسش است و کلید متن-پژوهی مسأله است و یکی از راهبردهای متن¬پژوهی، حرکت از پرسش به ایده و حرکت از ایده به مسأله است.
